ဘုရားသခင်၏ ကျေးဇူးတရားသည် ဤလောကသို့ ကြွဆင်းခဲ့ပြီ

ကြိုးစဟာ သူဘေးကိုကျလာပါတယ်။ သူဟာ ကြိုးရဲ့ အစတစ်ဖက်ကိုကြည့်ပြီး လက်နဲ့ မြဲအောင်ကိုင်နိုင်ဖို့ အရင်ဆုံးကြိုးစား ကြည့်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ သူ့ရဲ့ လက်တွေဟာ သူရဲ့တစ်ကိုယ်လုံးကို ခိုထားနိုင်ဖို့ မဆိုထားနဲ့၊ ကြိုးကိုတောင်မှ မြဲအောင်မကိုင်နိုင်ပါဘူး။ အပေါ်ကလူကတော့ ဆက်ပြီးအော်ပြောနေပါတယ်။ ခင်ဗျားဗျာ … ကြိုးတစ်ချောင်းလုံး ခင်ဗျားရှေ့ရောက်နေတာတောင်မှ ဘာလို့ မတက်လာသေးတာလဲ၊ ကြာရင်ခင်ဗျားပိုပြီး ဒုက္ခရောက်လိမ့်မယ်ဗျ။

သူက အပေါ်ကလူကို ကြည့်ပြီး ပြန်ပြောလိုက်ပါတယ်။ “မိတ်ဆွေ… ခင်ဗျားကူညီတာကို ကျွန်တော်ကျေးဇူးတင်တယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော်က ဒီကြိုးကို ခိုပြီး တက်နိုင်တဲ့ ခွန်အားမှ မရှိတာဗျာ။ ခြေတောက်တစ်ဖက်ကလည်း ကျိုးထားတယ်လေ၊ ခင်ဗျား ကျွန်တော့်ကို လာခေါ်ပေးလို့ မရဘူးလား။”

အပေါ်ကလူက အခုလိုပြန်ပြောပါတယ်။ “အဲဒါတော့ ခင်ဗျား လွန်သွားပြီ ဘယ်သူမှ ခင်ဗျားကို ဒီတွင်းထဲ ပစ်ချခဲ့တာ မဟုတ်ဘူး။ ခင်ဗျားဘာသာခင်ဗျား အောက်ကိုသေချာမကြည့်ဘဲ သွားလို့ ပြုတ်ကျတာ ခင်ဗျား (ကံ=အလုပ်) မကောင်းလို့ ဘဲ ၊ ကျွန်တော်က တွင်းထဲထိ ဆင်းပြီးတော့ တော့ ခင်ဗျားကို ပွေ့မတင်နိုင်ဘူး။ ကြိုးကလည်း နှစ်ယောက်စာဝန်ကို မခံနိုင်ဘူး။ ဝမ်းနည်းပါတယ်။ ခင်ဗျား ဒီကြိုးကိုပဲ မရ ရတဲ့ နည်းနဲ့ တွယ်သာတက်ပေတော့ဗျာ။ ကျွန်တော်တော့ သွားလိုက်ဦးမယ်”

သူဟာ အပေါ်ကလူပြောသွားတာကိုပဲ ဝမ်းနည်းစွာနားထောင်ရင်း မိမိကိုယ်ကိုယ်သာ အပြစ်တင်နေမိပါတယ်။ ဒီလိုနဲ့ပဲ နောက် ၂ ရက် လောက်နေတဲ့အခါ တွင်းဝအပေါ်မှာ နောက်ထပ်လူတစ်ယောက်ပေါ်လာပါတယ်။ သူဟာ အဲဒီလူကို ကြည့်ရုံသာကြည့်နိုင်ပါတော့တယ်။ ကူညီပေးဖို့ စကားတောင် မပြောနိုင်တော့ပါဘူး။ သူဟာ အဲဒီလူဆီကို ကြည့်နေရင်းနဲ့ ဒီလူဟာ သူရှိရာတွင်း အောက်ခြေအထိ ဆင်းလာပါတော့တယ်။ ပြီးတော့ သူ့ရဲ့ ခြေထောက်ကို စည်းပေးတယ်။ သူ့ကိုရေတိုက်တယ်။ သူစား နိုင်သလောက် အစာကို ကျွေးတယ်။ ပြီးတော့မှ သူ့ကို ကျောပေါ်ရအောင်တင်ပြီး တွင်းပေါ်ကို အတူတူတက်တယ်။ သူ့ရဲ့စိတ်ထဲမှာ တော့ ဒါဟာ အိပ်မက်တစ်ခုလိုပါပဲ။ အဲဒီလူကို သူဟာ တွင်းပေါ်ရောက်တဲ့အထိ မယုံနိုင်သေးသလိုပါပဲ။